11 سپتامبر 11 سال پیش بود . از مدرسه که داشتم بر میگشتم رادیو حرف از حمله ای تروریستی میزد . درِ خونه رو که باز کردم ، با صحنه ای روبرو شدم که تا بحال توی زندگیم ندیده بودم . همه جلوی تلویزیون خشک شده بودیم . شاید هیجان دوران نوجوونی من رو جذب چیزی بغیر از چیزی که اتفاق افتاده بود کرد . چند ماه بعد پام به کلاسهای خبرنگاری و سیاست بازی های دوم خردادی داخل اون مجمع باز شد . هر جمعه ، بحثهای سیاسی و اجتماعی ... . اون زمان بود که تازه وارد دنیای سیاست خارجی و مسائل متعلق به اون در رابطه با ایران شدم .از قبل شاید زمینه هایی داشتم ؛ ولی ورودم به اون NGO شاید نقطه ی عطفی بود برای شروع راهی که نمی تونم بگم منتهی به خیر شده یا شر ! هر چند که اگر اتفاقاتِ اون سالها نمی افتاد و من اینطور بار نمی اومدم ، شاید هیچوقت فرزانه ای که الان همه می شناسن هم نبودم .
11 سال پیش تا الان شاید سناریوی 11 سپتامبر خیلی تغییر کرده باشه . سناریوها همیشه در حال تغییرند ؛ گاهی فقط تغییر در بازیگر هم می تونه تغییر سناریو رو باعث بشه . سیاست تنها علمیه که فرمولی خاص براش قابل تعریف نیست .
سفارت کانادا هم کاملا در ایران تعطیل شد . اتفاق دور از ذهنی نبود . اگر تمام سفارت خونه ها هم بسته بشن من دیگه تعجب نمی کنم . من دیگه تو دنیای امروز از هیچ اتفاقی تعجب نمی کنم . من هم تغییر کردم . شاید روزی دوستانم هم دیگه من رو نشناسن . سیاست گذاری من هم توی زندگیم خیلی تغییر کرده .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر