کشتی بازار ارز نیز بالاخره به گل نشست . مردم بازر هم دستی به اعتراض بردند و همان طور که حدسش را میزدم در نطفه خفه شد , شاید هم سیبیلِ بازاریان را باید زودتر از مردم چرب کرد , بازاریان محترم نیز که فقط به فکر سیبیلشان بودند و هستند و خواهند بود .
هر چند با یا علی گفتن رهبر و متولد شدنش شوقی تمام ولایی زدگان را فرا گرفت تا دست از کنترل جمعیت بردارند و هر چه می توانند سعی در زاد و ولد کنند تا فرزندانی همچون " او " یا علی گویان متولد شوند , ولی رهبرشان همین امروز یا شاید دیروز بود قسمتی از انفجار جمعیت را به گردن گرفت و ولاییان جان بر کف را در هاله ای از ابهام قرار داد .
چند روز پیش بود ؛ اعلام شد سونامی سرطان چند سال آینده در ایران به راه خواهد افتاد . هر چند با آلودگی هایی چون آلودگی هوا احتمال این سونامی میرفت و پارازیت ها شاید نقطه ی عطفی باشد برای سر زبان افتادن تمام آنچه باعث سرطان و ایجاد غده های سرطانی می شوند . شاید باید لختی اندیشید , شاید نیاز به قطع پارازیت و پالایش هوا نبود و باید به چیزهایی فراتر از آنها اندیشید . کاش باعثش را بیشتر تحلیل می کردیم تا عوامل را . هر چند که این آلودگی و آن پارازیت آنقدر مردم را در خواب فرو برده تا هر آنچه که در اطرافمان اتفاق می افتد را در گوشه ای رها کنیم و تنها به فکرِ سونامی سرطان و تسلیم این سونامی شویم .
با ورود به ماههای سرد سال مردم زلزله زده ی آذربایجان هنوز در چادر بسر می برند . دولت را دیگر برای کمک حتی به حساب نمی آورم . یادش گرامی , آن سالی را می گویم که زلزله ای رودبار را لرزاند . آن روزها مردم معنای واقعی کمک کردن را می دانستند . مردم انگار مهربانتر نیز بودند . مردم مردم بودند . به فکر هم بودند . زیبا تر فکر و عمل می کردند . هر چند به یاد دارم آن زمانها مردم کمتر درگیر زندگی بودند . دور خودشان دایره نکشیده بودند تا این که هست وضعشان بدتر نشود . اصلا مردم در این 20 و اندی سال انگار 200 سال تغییر کرده باشند . کاش باز همه به فکر هم بودیم . کاش برای من دلسوز بودیم . ما به کجا رسیدیم ؟!!!!!
بخدا دلم خونه رو می خواد . خیلی زیاد ... هوای پاییزی من رو یاد کوههای برف نشسته ی تهران میندازه . یادِ نارنپی پوست کندن ها توی حیاط دل گرفته ی مدرسه می ندازه . پاییز منو یاد شهرم می ندازه , همون شهری که پر از سربه و آلوده به امواجِ پارازیته :(( .
هر چند با یا علی گفتن رهبر و متولد شدنش شوقی تمام ولایی زدگان را فرا گرفت تا دست از کنترل جمعیت بردارند و هر چه می توانند سعی در زاد و ولد کنند تا فرزندانی همچون " او " یا علی گویان متولد شوند , ولی رهبرشان همین امروز یا شاید دیروز بود قسمتی از انفجار جمعیت را به گردن گرفت و ولاییان جان بر کف را در هاله ای از ابهام قرار داد .
چند روز پیش بود ؛ اعلام شد سونامی سرطان چند سال آینده در ایران به راه خواهد افتاد . هر چند با آلودگی هایی چون آلودگی هوا احتمال این سونامی میرفت و پارازیت ها شاید نقطه ی عطفی باشد برای سر زبان افتادن تمام آنچه باعث سرطان و ایجاد غده های سرطانی می شوند . شاید باید لختی اندیشید , شاید نیاز به قطع پارازیت و پالایش هوا نبود و باید به چیزهایی فراتر از آنها اندیشید . کاش باعثش را بیشتر تحلیل می کردیم تا عوامل را . هر چند که این آلودگی و آن پارازیت آنقدر مردم را در خواب فرو برده تا هر آنچه که در اطرافمان اتفاق می افتد را در گوشه ای رها کنیم و تنها به فکرِ سونامی سرطان و تسلیم این سونامی شویم .
با ورود به ماههای سرد سال مردم زلزله زده ی آذربایجان هنوز در چادر بسر می برند . دولت را دیگر برای کمک حتی به حساب نمی آورم . یادش گرامی , آن سالی را می گویم که زلزله ای رودبار را لرزاند . آن روزها مردم معنای واقعی کمک کردن را می دانستند . مردم انگار مهربانتر نیز بودند . مردم مردم بودند . به فکر هم بودند . زیبا تر فکر و عمل می کردند . هر چند به یاد دارم آن زمانها مردم کمتر درگیر زندگی بودند . دور خودشان دایره نکشیده بودند تا این که هست وضعشان بدتر نشود . اصلا مردم در این 20 و اندی سال انگار 200 سال تغییر کرده باشند . کاش باز همه به فکر هم بودیم . کاش برای من دلسوز بودیم . ما به کجا رسیدیم ؟!!!!!
بخدا دلم خونه رو می خواد . خیلی زیاد ... هوای پاییزی من رو یاد کوههای برف نشسته ی تهران میندازه . یادِ نارنپی پوست کندن ها توی حیاط دل گرفته ی مدرسه می ندازه . پاییز منو یاد شهرم می ندازه , همون شهری که پر از سربه و آلوده به امواجِ پارازیته :(( .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر